Driebanden
Binnen het Driebanden worden alle biljarttechnieken samengevoegd tot een tactisch spel waarin verdediging en aanval snel in elkaar kunnen overgaan. Het heeft de afgelopen jaren enkele veranderingen doorstaan om het spel aantrekkelijker te maken voor het publiek en de spelers.
Het Driebanden is ter wereld gekomen omdat dit een logisch gevolg was vanuit het Libre en Bandstoten. Het maakte direct de biljartspellen nog spannender en voegde allerlei "toverballen" samen in één spelsoort. Het is een kunst op zich.
Wat maakt driebanden zo aantrekkelijk
Uiteraard heeft elke variant van het biljarten zijn moeilijkheidsgraad en speelregels, zo ook het Driebanden.
Ook een partij Driebanden start met de "trekstoot" waarbij de uitkomst daarvan bepaalt wie er mag beginnen met de partij.
De arbiter zal beide spelers hun inspeeltijd gunnen, waarna de acquitstoot wordt neer gelegd.
Een professionele wedstrijd gaat om 50 caramboles. Dit was vroeger 60 en wordt naar 40 caramboles gebracht.
Het bouwen van series zoals bij het Libre, Bandstoten en Kader is bij het Driebanden niet meer mogelijk. Het blijkt niet meer zo makkelijk te zijn, nu er drie banden geraakt moeten worden voordat één carambole tot stand is gebracht.
Ook wordt bij sommige toernooien tegenwoordig het set-systeem gespeeld. Het gaat dan om "the best of 3" en "the best of 5". Elke set gaat tot 15 caramboles en zorgt er voor dat een tegenstander nooit tegen een "te grote" achterstand aankijkt.
Dat houdt het natuurlijk lekker spannend en snel.
Jammer genoeg zijn bij een setsysteem dan ook geen hogere series meer mogelijk dan die 15 omdat er al weer snel een nieuwe set wordt gestart. We zien tijdens deze toernooien geen uitschieters meer naar 20 of naar 30 caramboles.
De hoogste serie ooit behaald op de grote matchtafel staat op naam van Semih Sayginer. Hij maakte 31 caramboles.
Het hoogste partijgemiddelde stond, tot 8 oktober 2011, op naam van drie mannen. Torbjörn Blomdal, Frédéric Caudron en Marco Zanetti hebben alle drie een gemiddelde van 5.555 gespeeld, in een partij van 50 caramboles. Eddy Merckx verpulverde dit record in Duitsland, te Ferbach.
Hij scoorde de 50 caramboles in 6 beurten! Een partij gemiddelde van 8,33!!!
Het biljarten, en natuurlijk ook het Driebanden bestaat uit kennis, begaafdheid en keiharde training. Daarnaast bestaat natuurlijk de theorie uit de boeken over het biljarten als hulpmiddel. Zo bestaan er aardig wat systemen die men kan toepassen op het biljart om je mee te helpen die hele moeilijke bal te maken.
Het Diamondsysteem
De Amerikaan Willie Hoppe is de bedenker van het diamondsysteem. Als begaafd kaderspeler maakte hij naam door de wereldtitel meermaals te verdedigen. Als Driebander was hij onverslaanbaar, en heeft hij een serie van 24 caramboles op zijn naam staan.
Het diamonsysteem maakt gebruik van exact geplaatste "diamonds" in de houten rand om de vier banden van het biljart.
Diamonds zijn ingelegde "stippen" die een bepaalde waarde toegekend krijgen tijdens het spel, waardoor een speler kan berekenen wat de "loop" van de bal zal worden.
Het klinkt makkelijker dan het is. Hoppe heeft dit dus bestudeerd en heeft een systeem kunnen bedenken waarbij je de natuurlijke loop van de ballen kunt uitrekenen. Simpel gezegd, weet je het vertrekpunt en aankomstpunt, dan reken je uit welke loop de bal moet hebben, en je stoot dusdanig.
Schaefer systeem
Het Schaefer systeem wordt gebruikt bij "losse voorbanden" en kan uiteraard bij alle biljartspelsoorten gebruikt worden als de situatie daarom vraagt.
Jacob (Jake) Schaefer Jr. was de grootste kadrist van Amerika en heeft indrukwekkende records op zijn naam staan.
Jakob Schaefer werd ook wel "The Wizard" genoemd op het biljart en leefde van 1855 tot 1910. Grootser werd hij in het Kader spelen en hij gaf de gave door aan zijn zoon die ook professioneel biljarter is geworden.
Over systemen in het Driebanden valt nog veel meer te vertellen. Er zijn vrij simpele berekeningsmanieren maar voor sommige berekeningen lijkt het wel of je een graad in de wiskunde nodig hebt.
Mijn dank gaat naar www.vanderkraan.nl omdat ik hier veel informatie vond over de verschillende systemen.
Wereldkampioenschappen driebanden
Sinds 1928 worden wereldkampioenschappen gehouden in het Driebanden waarvan het eerste wereldkampioenschap werd gespeeld in Frankrijk, te Reims.
In Nederland werd het eerste wereldkampioenschap in 1930 gehouden te Amsterdam. Dit werd gewonnen door Henk Robijns en hij herhaalde dit in 1932 en 1933.
Hendrik Jan (Henk) Robijns stopte hierna met biljarten als professioneel speler. Hij stond toendertijd, samen met Jan Dommering, Jan Wiemers en Arie Bos, bekend als De Vier Musketiers. Het was de gouden generatie in het biljarten voor Nederland.
Om nog eens te genieten van de keurige oude Nederlandse taal en beelden kun je hierboven klikken op de foto van Henk Robijns.
Je ziet dan een stuk uit het Polygoon Journaal zoals deze vroeger in de bioscopen te zien was.
Raymond Ceulemans
De grootmeester in het Driebanden is op grote afstand de Belg Raymond Ceulemans.
Hij heeft 21 keer de wereldtitel veroverd en domineerde het Driebanden van 1963 tot 1980. In die jaren werd hij alleen in 1974 om het wereldkampioenschap verslagen door Nobuaki Kobayashi.
Daarna werd hij dit nog in 1983, 1985, 1990 en 2001. Met recht, de meest indrukwekkende driebander aller tijden!
Op 12 juli 2007 werd Raymond Ceulemans 70 jaar oud en won dus zijn laatste wereldtitel op 64 jarige leeftijd! Nog steeds draait Raymond mee in het profcircuit waar hij nog steeds een geduchte tegenstander blijkt te zijn.
Masako Katsura (First Lady of Billiards)
Zij mag genoemd worden na Raymond Ceulemans en zal voor de meeste biljartspelers tegenwoordig een onbekende naam zijn.
Deze Japanse vrouw was het meest actief in het biljarten in de vijftiger jaren.
Geboren in Japan in 1913 en daar ook overleden in 1995.
Zij plaveide de weg voor vrouwen met al haar verdiensten in het professioneel biljarten, en maakte vooral naam in het Driebanden.
Maar één van Masako's prestaties die onthouden zijn is deze bijzondere prestatie. Zij maakte tijdens een demonstratie wedstrijd een serie van 10.000 caramboles en deed hier 4 1⁄2 uur over. Zij ging 27 keer rond de tafel.
De serie kreeg een einde omdat deze toch ergens moest stoppen, en zou eigenlijk veel hoger zijn geweest. O ja, het spel dat zij speelde was niet het Libre maar het kaderspel. Een nog grotere prestatie dus!
Ondanks dat het Driebanden niet haar top spel was, werd zij als eerste vrouw gevraagd deel te nemen aan het toernooi om de Wereldbeker.
Van haar werd door Welker Cochran beweerd in 1990, dat je geen vijf spelers ter wereld bij elkaar kon krijgen die beter zouden zijn. Hij sloot het Driebanden hierin uit.
Masako zou, ondanks dat het Driebanden "haar spel" niet was, toch een serie van 19 hebben gemaakt. Al met al een vrouw om te herinneren en te herdenken in onze biljartsport!
Tot slot
Momenteel mag het Driebanden in Nederland tot het populairste spel worden gerekend omdat dit spel alle technieken combineert. Het spel biedt een enorme uitdaging aan spelers om zeer moeilijke oplossingen te vinden voor een lastig stootbeeld.
Daarbij wordt het spel niet "vervelend" om naar te kijken door enorme series zoals bij het Libre, het Bandstoten en het Kader.
Het Driebanden biedt aan het publiek een spannend spel, waarin vaak met verbazing gekeken kan worden naar spelers die onmogelijke stootbeelden oplossen. Het Driebanden heeft een grote geschiedenis aan veranderingen ondergaan en heeft vele grote spelers voortgebracht. Het spel zal dat hopelijk blijven doen!